Interview met Milko Pieren, VVV-Magazine 1997/1998…..
Een Spaanse en een Rotterdammer in Venlo
Een elegante verschijning, die Maria Yolanda Roman Abajo. Geheel in het zwart gekleed, haren strak achterover in een staartje gekamd, een ietwat donkere huid, beslist niet veroorzaakt door een frequent bezoek aan een zonnestudio. Nee, de teint oogt eerlijk. Niet vreemd natuurlijk immers haar Spaanse ouders kwamen in het midden van de jaren zestig vanuit de stad Léon, hoofdstad van de gelijknamige provincie, naar Rotterdam waar Yolanda in 1976 het levenslicht zag. De 21-jarige vriendin van VVV-er Milko Pieren blijkt tijdens ons gesprek over het spreekwoordelijke Zuideuropese temperament te beschikken. Ze neemt geen blad voor haar mond en ondersteunt haar spervuur aan woorden met drukke gebaren en een zwaar Rotterdamse accent.
Ik probeer het een en ander te noteren maar mijn taak wordt bemoeilijkt door Diego de Rottweiler die onophoudelijk mijn hand likt en regelmatig aandacht tracht te trekken door met een speeltje aan te komen zeuren. Diego blijkt een bovenste beste viervoeter te wezen die zijn naam dankt aan de Argentijn die ooit Napoli naar grote hoogten voerde. “Milko en ik zijn eigenlijk elkaars tegenpolen”, vertelt Yolanda terwijl Diego door Milko een varkensoor in zijn bek geduwd krijgt, “toch vullen we elkaar op de een of andere unieke manier aan. Milko is rustig, geduldig en eigenlijk heel erg lief. Ik daarentegen ben juist druk en ongeduldig. Ik heb graag mensen om me heen, ik moet kunnen luisteren en praten. Daarom was het aanvankelijk moeilijk voor me in Venlo. Ik belandde in een wildvreemde stad waar ik geen mens kende. In het begin was ik druk bezig met het inrichten en poetsen van het huis maar ik raakte al snel uitgepoetst en had niets anders meer omhanden dan een beetje op de bank hangen en praten met de kat Gizmo.” Na een 15-jarig verblijf bij Sparta werd Milko Pieren, op voorspraak van trainer Han Berger, aangetrokken door het Friese Cambuur. Hij pakte zijn biezen en vertrok naar Leeuwarden waar hij een hotelkamertje betrok. Maar Pieren raakte al snel uit de gratie bij zijn nieuwe werkgever die hem na amper een half jaar min of meer te verstaan gaf dat hij kon vertrekken.
Duimdraaien
Milko: “Het bestuur vertelde me dat ze mijn driejarig contact respecteerde. Dat zegt wel voldoende, dacht ik zo. In het begin liep het fantastisch maar na een interview met de Leeuwarder Courant, was het gebeurd. We wachtten in ons nieuwe huis op een aantal meubels en derhalve stonden er nog verhuisdozen met spulletjes in de kamer. De krant interpreteerde dat ietwat vreemd. Ik zou me in Leeuwarden niet thuis voelen en al klaar staan om te vertrekken. De stad, de inwoners, nee, het beviel me absoluut niet. De mensen zijn er koel. Wie over de Afsluitdijk rijdt en uiteindelijk in Groningen of Friesland terechtkomt, overschrijdt als het ware een grens. Weet je”, vult Yolanda aan, “in Friesland is het meestal kouder dan in Limburg en dat geldt ook voor de bewoners. Hoe zuidelijker je in Nederland komt, hoe warmhartiger de mensen zijn.” Intussen verscheen plotseling VVV aan het firmament. De Venlose club had zich verzekerd van de diensten van de eveneens van Sparta afkomstige trainer Henk van Stee en de laatste zag de hoogblonde, langharige Pieren als een welkome versterking voor zijn ploeg. De rest is bekend. Tal van Rotterdammers, waaronder Pieren, zakten af naar het zuiden en toen VVV bij Excelsior op bezoek moest kopte een plaatselijke krant zelfs ‘de Bende van Venlo terug in Rotterdam’. Juni 1996 betrok het gezinnetje Pieren een huurpand in de wijk Het Groenveld. Maria Yolanda Roman Abajo had het HAVO-diploma op zak en er een cursus PR-assistente opzitten. Na drie maanden duimdraaien op haar groene bank vond ze via een uitzendbureau eindelijk werk bij een Venloos advocatenbureau. Na een half jaar in de wereld van Moskovich, Hiddema en Ponk gewerkt te hebben stond ze echter weer op straat.
Diepzinnig
“Maar toen was het ergste leed eigenlijk al geleden. We kenden de weg in Venlo en hadden meer mensen leren kennen. We voelen ons hier inmiddels wel op ons gemak maar dat betekent niet dat we ons hier ook thuis voelen. Venlo is werkelijk een prachtige stad, mooie gebouwen, oude straatjes en steegjes. Soms zou ik willen dat Venlo op de plaats van Rotterdam lag. Saai is het hier wel. Om fatsoenlijk uit te kunnen gaan moet je als gauw naar Eindhoven of zelfs Duitsland uitwijken. En het openbaar vervoer hier hè, waardeloos. In Rotterdam kun je snel met de metro van A naar B. Hier moet je veertien dagen op een bus wachten.” Milko en Diego zitten ondertussen geïnteresseerd naar de verrichtingen van de honden die zich op de televisie voor hun baasjes uitsloven te kijken. De Natte Neuzenshow van Martin Gaus wordt uitgezonden en het enthousiaste geblaf der viervoeters blijkt zijn uitwerking op Diego niet te missen. Energiek rukt hij aan een stuk touw dat Milko hem voorhoudt. “In Venlo kun je wel gezellig winkelen”, vervolgt Yolanda. Ik ga overigens liever met mijn schoonmoeder dan met Milko want hij wordt alleen maar geboeid door toeters en bellen voor zijn auto.” Enigszins geagiteerd volgt Milko het verloop van het gesprek en grijpt plotseling in. “Ach jij ook, jij loopt elke winkel binnen op zoek naar een paar nieuwe schoenen. Volgens mij heb je al een stuk of honderd paar van die dingen in de kast staan, allemaal zwart en de ene hak is nog hoger dan de andere. Dan loop ik nog liever met de hond.” Een priemende blik treft Milko maar deze wordt er kennelijk niet koud of warm van. Zijn blikken dwalen weer af naar het beeldscherm. “Een vrouw heeft nu eenmaal meer oog voor detail. Ik ben een diepzinnige romanticus die nadenkt over de dingen in het leven.” Yolanda, die op het punt staat een cursus account-manager in Eindhoven te volgen, slaat de verrichtingen van vriend Milko elke twee weken in De Koel gade. Samen met haar schoonvader overigens.
Bedrijf
“Milko moet natuurlijk wel spelen. Als hij op de bank zit of geblesseerd is, ga ik aan de bar zitten. Vroeger wist ik niets van het voetbal, ik kende het spelletje niet. Door Milko ben ik me voor voetbal gaan interesseren. Het valt me op dat veel toeschouwers op de tribunes dom zijn, ze snappen niets van het spelletje. Ik krijg wel eens de indruk dat de kwaliteiten van een speler afgemeten worden aan het aantal doelpunten dat hij scoort. Milko werd halverwege het seizoen ook door het publiek weggehoond. Volkomen onterecht. Ze zagen gewoon niet dat hij ook doelpunten voorkwam, dat hij zich wezenloos rende om gaten te dichten. Bovendien heeft Milko het nadeel dat hij lange, blonde haren heeft. Dat valt op en iemand die opvalt moet meer presteren. Toeschouwers in De Koel staan niet echt achter VVV, de ware fans hoor je na afloop van een wedstrijd zeggen: ‘goed gedaan Milko’.” Yolanda en Milko hopen vurig dat VVV dit jaar promotie kan bewerkstelligen. Beiden beseffen dat het wellicht de laatste mogelijkheid is de definitieve overstap naar het hoogste plan te maken. Daarom zou de Venlose club risico’s moeten nemen. Milko: “VVV is gewoon een bedrijf dat in de toekomst moet investeren. Wie niet investeert, loopt achter de feiten aan en stilstand is achteruitgang. Natuurlijk realiseer ik me ook wel dat de club er financieel na de val van Sport7 niet op vooruit is gegaan. Dat geldt echter ook voor clubs als Helmond Sport en Excelsior en die hebben toch flink weten te investeren.” Na de voetballerij hopen Yolanda en Milko terug te keren op het oude Rotterdamse nest want daar huizen uiteindelijk toch de familie, vrienden en bekenden. Voor het zover is, heeft Milko nog twee jaar in De Koel te gaan. Zijn blonde manen zullen prominent in De Koel blijven wapperen en in zijn rug weet hij zich gesteund door ene Maria Yolanda Roman Abajo, creatief en commercieel ingesteld en een diepzinnige romanticus. “Ik hou gewoon van die gast. Milko is een lieve jongen, soms koppig maar dat gaat snel over en zeg nou zelf, een taart bestaat toch niet altijd alleen maar uit slagroom.” (sportinvenlo.nl)