Interview met Frank Kooiman voor het VVV-Magazine dat begin 1997 verscheen…

Frank Kooiman, een telg uit een voetbalfamilie

Het regent niet zomaar, het giet en het hemelvocht klettert onbedaarlijk tegen de ruiten van mijn auto. Ik ben op weg naar Frank Kooiman en zijn vriendin Joanne. Wanneer ik mijn wagen voor zijn deur geparkeerd heb, twijfel ik nog even of ik de bui af zal wachten of op het afgesproken tijdstip ten tonele zal verschijnen. Gezien de afstand die ik moet overbruggen, toch gauw een meter of tien, en het feit dat Frank al bij de voordeur staat, doet me besluiten de barre ­tocht te ondernemen.

“Weertje hè”, klinkt het opgewekt uit Frank’s mond, “ik heb zojuist de hond uitge­laten, daar ontkom je niet aan, weer of geen weer.” Kijkend naar de drijfnatte Rottweiler die me naast Frank goedmoedig staat aan te loeren en denkend aan mijn eigen honden, beaam ik de stelling en nadat hond Lobbes een stevige bak hapklare brokken achterover heeft geslagen, zitten we uiteindelijk aan tafel, voor ons een dampende bak koffie die Joanne zojuist in de magnetron heeft opgewarmd en achter ons Lobbes tevreden in zijn mand. “Naast het voetballen staat Lobbes hier centraal”, vertelt Joanne. “Mijn zuster heeft de hond uit het asiel in Vlaardingen gehaald maar toen ze in de horeca ging werken kon ze de hond niet langer bij zich houden. Toen hebben wij Lobbes in huis genomen en daar hebben we geen moment spijt van gehad. Weet je”, vult Frank aan, “ik merk dat veel mensen afwijzend tegenover een Rottwei­ler staan, vooral door zijn imposante verschij­ning. De mens oordeelt en veroor­deelt te snel. Hetzelfde geldt voor hen die van mening zijn dat er bij VVV te weinig voetballers rondlopen die niet uit deze regio afkomstig zijn. Er zou geen binding met het Venlose publiek zijn. Onzin! Kijk naar Feyenoord of PSV, dat zijn toch clubs met een fanatieke supportersschare en wanneer je die ploegen onder de loep neemt, kun je alleen maar constateren dat de meeste spelers ook niet uit Rotterdam of Eindhoven komen. Binding met publiek krijg je ook wel wanneer je beantwoordt aan een zeker ver­wachtingspatroon. Natuurlijk herkennen de supporters zich beter in een club wanneer de jongens uit de omgeving komen maar dat blijkt in de praktijk onhaalbaar.” Frank en Joanne leerden elkaar tien jaar geleden in Vlaardin­gen op school kennen. Beiden waren zestien en Joanne verdien­de wat bij door in de avonduurtjes op kindertjes te passen, Frank voetbalde al een vijftal jaar bij Sparta en samen maakten ze het opgegeven huiswerk. Joanne: “van het een kwam het ander en in 1992 zijn we samen gaan wonen. Eerst in Vlaardingen en sinds juni van het vorig jaar dus in Venlo. We voelen er voorlopig niets voor om te trouwen, niet dat ik dat bij voorbaat uitsluit maar zeg nou zelf, wat heeft een trouwakte op onze leeftijd eigen­lijk te betekenen. Daar­door houden we niet meer of minder van elkaar.”

Misvatting
Intussen begint Lobbes vervaarlijk achter mijn rug te grommen, dat zal de postbode wel zijn. Het gegrom van de hond maakt plaats voor een dreigend gerommel op de achtergrond dat achteraf bezien uit de geluidsboxen van de stereotoren blijkt te komen en door Frank onder de noemer ‘muziek’ geplaatst wordt. En inderdaad, zo nu en dan doet de herrie aan muziek denken. “Frank is gek op trash- en deadme­tal met name van de band My Dying Bride waarvan hij onlangs nog een concert in Den Bosch heeft bezocht. Frank speelt zelf ook gitaar en produceert dan een partij herrie waar de hond geen brood van lust. Ik heb hem dan ook naar de zolder verwezen zodat Lobbes en de buren er niet al te veel last van hebben.” Frank Kooiman blijkt een telg uit een echte voetbalfamilie want niet alleen vader Kooiman voetbalde in het verleden bij Fortuna Vlaardingen, ook broer Ton Kooiman verdedigde in het doel de kleuren van Excelsior. Het was de tijd dat de club nog in de hoogste divisie van het betaal­de voetbal acteerde. “Aanvankelijk voetbalde ik maar ik wilde, omdat ik nogal tegen hem opkeek, toch het voorbeeld van mijn grote broer volgen. Bij Sparta heb ik het altijd goed naar mijn zin gehad tot een jaar of twee, drie geleden. Ze bleven me daar maar beloven dat ik eerste keeper zou worden, toch had ik het gevoel dat ze me aan het lijntje hielden. De club wilde me absoluut niet kwijt, ook niet toen het Engelse Sunder­land kwam en bereid bleek meer dan drie ton voor me neer te tellen. Sparta wilde maar liefst 650 duizend gulden voor me beuren, erop vertrouwende dat de zaak Bosman met een sisser af zou lopen. Dat bleek dus een misvatting. Na dat seizoen klopten PSV, Feyenoord, De Graafschap en ook VVV bij me aan en uiteindelijk heb ik dus voor VVV gekozen.” Frank Kooiman en Joanne Hillegers, beiden 26 jaren jong, beiden geboren en getogen in Vlaardingen en beiden full-time werkzaam, Joanne bij een zaak die binnen het uur foto’s ontwik­kelt en afdrukt en Frank bij de BVO Sparta. Een verhui­zing naar het nietige Venlo waar een provinciaal cluppie als VVV het publiek probeert te vermaken. “Zo zag Frank dat dus niet”, vertelt Joanne terwijl er een belletje uit de keuken weerklinkt ten teken dat de magnetron zijn werk heeft gedaan. Ze loopt al keuvelend naar de keuken, tovert enkele bakken bloedhete leut tevoorschijn en vervolgt: “hij is nu eenmaal ontzettend ambitieus en kan, net als ik, absoluut niet tegen zijn verlies. Hij wil het hoogst haalbare bereiken en VVV past precies in het beeld dat hij voor ogen heeft. VVV wil, net als Frank, hogerop. Ik ben gek op Frank en volg hem, waar hij ook gaat. Niet het geld maar de sportieve ambitie van Frank vormt onze drijfveer en daar hebben we dan ook alles voor over. Wel wil ik graag werken en toen ik een baan bij Kino Linders aangeboden kreeg, hadden we eigenlijk precies wat we wilden.”

GTST
Frank bevestigt het verhaal: “Ik kende VVV vooral uit het midden van de jaren tachtig toen de club onder leiding van Jan Reker furore maakte in de eredivisie. Ik was en ben nog steeds onder de indruk van het prachtige stadion. Bovendien spreekt de ambitie en de daarbij behorende organisatie die de club etaleert me aan. VVV wilde mij perse en ik wilde perse naar VVV. Dat is volgens mij een gezonde basis om op voort te borduren.” Joanne en Frank voelen zich inmiddels al aardig op hun gemak in Venlo. Het tweetal huurde een woning in een Venlose wijk waar ongeveer de helft van de selectie van VVV een onderkomen heeft gevonden. Samen met Van Stee, Van der Roer, Rayer, Schol, Evans en Witzenhausen woont Kooiman in Het Groenveld. Joanne: “we komen regelmatig bij elkaar over de vloer. Vroeger, toen Frank nog bij Sparta speelde, hadden we veel minder onderlinge contacten. Dat kwam ook doordat er daar veel oudere spelers in het tweede speelden. Ik ga nu veel met Renate, de vriendin van Edgar van der Roer, om. Samen bezoeken we de thuiswedstrijden van VVV en achter­af drinken we gezellig met de spelers en hun respectievelijke vriendinnen en vrouwen een pilsje in het spelershome. Trou­wens, het schijnt daar in het spelershome altijd wel een gezellige boel te zijn want Frank blijft er na de training altijd wel hangen om een potje te biljarten of wat te lezen. Naar uitwed­strijden ga ik meestal niet. Op de eerste plaats omdat ik geen rijbewijs heb, op de tweede plaats omdat ik ‘s zater­dags moet werken en ik kan dus nooit op tijd in Veendam of Haarlem zijn. Geen probleem hoor, zo erg ben ik nu ook weer niet op het spelletje gesteld.” De mens moet, wil hij niet omkomen, naast ademhalen ook op gezette tijden een hapje eten en een slokje drinken, iets waaraan ook Joanne en Frank niet ontkomen. Frank blijkt in de praktijk allerminst een keukenprins hetgeen tot gevolg heeft dat Joanne na een dag zware arbeid alsnog de keuken in moet om maag vul­lende, culinaire hoogstandjes te creëren. “Ik kook, Frank doet de afwas, dan kan ik op mijn gemak naar Goede Tijden, Slechte Tijden kijken. We doen altijd samen de boodschappen, meestal bij de EDAH, de Plus-Markt of bij Maxis. Ik zorg wel dat het winkelwagentje gevuld raakt, het liefst met allerlei decoratieve tierlantijntjes waar Frank helemaal gek van wordt. Ik ben het romantische type en daarom wil ik mijn huis graag gezellig inge­richt hebben. Frank is een stuk minder romantisch” vertelt Joanne terwijl Frank me grijnzend zit aan te kijken.

Bende van Venlo
“Voor zichzelf koopt hij eigenlijk zelden iets, ja, zo nu en dan een CD. En kleren”, vult Frank direct aan. “Ik wil er toch altijd wel verzorgd bijlopen. Ik koop best wel veel kleren. Wanneer ik in een etalage een paar mooie laarzen zie staan, koop ik ze ook onmiddellijk.” Joanne Hillegers, Frank Kooiman en Lobbes struinen regelma­tig door Limburgs struweel, ze tuffen voor een ‘Einkaufsbummel’ naar Düsseldorf, pikken een pilsje in een Venloos kroegje of kijken samen naar een gehuurde videofilm. Toch staat één ding, naast hond Lobbes, centraal: VVV. “Weet je, we hebben met z’n allen een geelzwart hart. Het maakt allemaal niet uit, Van Stee, Wintels, Nijssen, De Wolf, de spelersvrouwen of Jan van het spelershome, uiteindelijk streven we slechts een doel na: topamusement voor een breed publiek en het moet maar eens afgelopen zijn met het gezeur over de ‘Rotterdamse clan’, die bestaat gewoon niet. We voelen ons Venlonaren, weliswaar met een Hollands accent maar daar is volgens mijn niets mis mee.” Joanne beaamt knikkend Frank’s betoog. “Toen VVV in Rotterdam tegen Excelsior moest spelen, stond er een foto van de Rotterdamse Venlonaren in de krant met het onderschrift ‘De bende van Venlo’. Walgelijk! Een ander woord heb ik er niet voor.” De tijd schrijdt voort en een blik op de klok vertelt me dat het tijd wordt om op te krassen want Lobbes moet dringend weer naar buiten, Joanne wordt op haar werk verwacht en Frank moet node door keeper­strainer John Roox onderhanden genomen worden. Een ding staat echter als een paal boven water: VVV beleeft nog veel plezier aan keeper Kooiman. (sportinvenlo.nl)

 

 

December 1996…..

Keeper Frank Kooiman wil zijn slag slaan

Elf jaar was hij, toen hij lid van het Rotterdamse Sparta werd. Tien jaar later werd hij aan de selectie van die club toegevoegd maar acteerde hoofdzakelijk bij de reserves van de Kasteelbewoners. Vijftien jaar na dato staat de nu 25-jarige Frank Kooiman onder de lat bij VVV. Zijn leven lang woonde hij in Vlaardingen tot hij in juni van dit jaar samen met vriendin Joanne naar de Venlose wijk het Groenveld verhuisde. Hij heeft bepaald geen spijt van zijn overgang naar de voetbaltrots van Noord-Limburg, en dat niet alleen omdat de halve selectie van VVV stormenderhand het Groenveld heeft ingenomen.

“Ik wilde graag naar Venlo omdat VVV ook in Rotterdam bekend staat als een voetballende ploeg met een fraai stadion en veel toeschouwers. Bovendien had Sparta me al een tijd aan het lijntje gehouden met de belofte dat ik eerste keeper zou worden. Dat duurde me allemaal veel te lang, ik wilde spelen. Het beeld dat me door manager Frans Nijssen van de club werd voorgespiegeld is gaande het seizoen bevestigd: VVV is een club met ambitie. Ook PSV en Feyenoord toonden serieuze belangstelling maar ik had weinig trek om bij die clubs wekelijks op de bank te zitten.” Het had niet veel gescheeld of Kooiman was verstoken gebleven van heuse keeperstrainingen. Het vorig seizoen moesten de inmiddels naar Utrecht teruggekeerde Ponk en reserve-doelman Wim Jacobs het immers stellen zonder ‘doelgerichte’ arbeid. Inmiddels heeft de Venlose club John Roox als keeperstrainer aange­trokken. Op het oog een logische keuze. “Ik vind een keeperstrainer onontbeerlijk voor mijn ontwikkeling. Bij Sparta hadden we Eddy van der Roer, de vader van Edgar, als keeperstrainer. John Roox heeft meer dan vijftien jaar ervaring in het vak en daar moet ik van profiteren. Die jongens weten tenminste waarover ze praten. Keeperswerk is explosief, je moet het hebben van korte, snelle acties waarbij een goede basisconditie een vereiste is en daar trainen John en ik intensief op.” Zaterdag kan Frank Kooiman zijn waarde voor VVV opnieuw bewijzen door zijn doel schoon te houden. Cambuur heet de tegenstander en VVV leed in Leeuwarden een kansloze nederlaag tegen de ploeg van Han Berger.

Revanche
“Ik geloof dat we na een kwartier al met 2-0 achter stonden. Weliswaar herstelden we ons in de tweede helft maar dat bleek niet voldoende om de nederlaag af te wenden. We hebben iets goed te maken, dat spreekt. Geen gemakkelijke opdracht trouwens want Cambuur beschikt over een sterke en brede selectie en is een van de gegadigden om de titel in de eerste-divisie te pakken. Maar daar moeten wij verder geen boodschap aan hebben. Gewoon van onze eigen kwaliteiten uitgaan en revanche nemen. Lukt dat, dan ga ik met een lekker gevoel de winterstop in. We hebben een uitstekende periode achter de rug. Ik weet het, het is een cliché maar we zijn op de goede weg. We waren niet op elkaar ingespeeld en nu zie je dat we langzaam maar zeker vertrouwd raken met de vaste spelpatronen. We zitten nog steeds niet op de toppen van ons kunnen, we doen wel ons best om het maximale uit deze groep te halen.” Na het duel mag Kooiman zijn biezen pakken, de lange latten onder binden en verdwijnen naar ondergesneeuwde oorden in Oostenrijk, Zwitserland dan wel Italië, wat maakt het uit, zolang ons land maar niet door die witte rommel geteisterd wordt. 14 februari staat de spelersbus klaar om af te reizen naar Dordrecht om daar de competitieverplichtingen te hervatten. Vervolgens komen Go Ahead, Emmen en Den Bosch in Venlo op bezoek. Kooiman: “Dan moeten we onze slag slaan, belangrijke duels, dat zeker. Toch eerst maar eens genieten van een welverdiende vakantie. Het is toch week in week uit hard werken geweest en wanneer je de kans krijgt, moet je je rust pakken zodat je uitgerust weer aan de slag kunt.” (sportinvenlo.nl)