woensdag 14 februari 2018
Het is deze maand exact een kwart eeuw geleden dat de Serviër Goran Stojiljkovic met zijn moeder, stiefvader en broertje vanuit Kroatië naar Nederland kwam en er asiel aanvroeg. De toen vijftienjarige Goran en zijn familie kwamen terecht bij een oudere zuster en haar man in Venlo. Twee maanden later was hij lid van VVV’03 en nog eens 25 jaar later heeft hij het geschopt tot hoofdcoach van de club waar hij zijn hart aan heeft verpand.

De familie was blij niet in een asielzoekerscentrum te zijn beland maar bij familie. Daar hield het geluk echter wel zo’n beetje bij op. Ruim vijf jaar moest de familie Stojiljkovic wachten op een verblijfsvergunning en pas toen kon de familie in Nederland daadwerkelijk aan de slag. Goran was niet in staat zich in deze periode verder te ontwikkelen, mede omdat hij geen stageplaats kon krijgen. “Dat was niet eens zo erg”, herinnert Goran zich, “het was vooral lastig voor mijn stiefvader en moeder omdat ze hier niet mochten werken. De vergunning werd ieder jaar met een jaar verlengd, dus ze hebben lang in onzekerheid geleefd. We wisten niet of we mochten blijven of uiteindelijk toch moesten vertrekken.” De familie mocht blijven. Zijn schoonbroer meldde de jonge Goran aan bij VVV’03. Goran dacht aanvankelijk dat hij bij profclub VVV voetbalde, wist hij destijds veel. Dat bleek dus niet het geval. Toch zouden de paden van de profclub en de Serviër elkaar later nog kruisen want enige jaren later werd hij door VVV gescout en maakte hij alsnog zijn opwachting bij de BVO. Hij speelde 3,5 jaar voor de Venlose profs maar van een heuse doorbraak kwam het niet. Aan het talent lag het niet, immers, vlak voordat hij naar Nederland kwam, werd hij geselecteerd voor het Kroatisch elftal, onder 16. In maart 1993 zou hij zijn debuut maken, maar ja, in februari kwam hij naar Nederland.

Over zijn niet geslaagde avontuur bij VVV: “Moeilijk aan te geven waar het precies aan heeft gelegen. Ik denk dat het iets met ‘man worden’ te maken had. Blessures die ik voordien nooit had, genazen niet goed of er werd niet voldoende tijd aan besteed. Daarom stuur ik nu jonge jongens snel naar een goede fysiotherapeut en daar waar mogelijk behandel ik ze zelf door ze te masseren of goed in te tapen.” Na zijn periode bij VVV keerde Goran terug op het oude nest. Hij zou er tot 2014 in het vaandelteam blijven spelen. Intussen zat Goran bepaald niet stil. Hij etaleerde zijn dankbaarheid voor de club die hem alle kansen gaf door zich met jeugd bezig te houden. Goran trainde de A- en B- en D-jeugd en had een belangrijk aandeel in het kampioenschap van het damesteam het afgelopen seizoen. Hierdoor leerde hij de club van binnen en buiten kennen. Hij kreeg daarbij de nodige hulp van andere mensen binnen de club. Goran: “Met name van mensen als Fred en Ellen Jacobs, Jaap Spanbroek en Chrit Curvers. We hebben regelmatig telefonisch contact en komen bij elkaar over de vloer. Je zou kunnen zeggen dat we een grote familie zijn.”

In 2016 zette Goran een opvallende stap. Hij verkaste naar Belfeldia om daar aan de zijde van Roger Janssen op te treden als assistent-coach. Een leerjaar waar hij geen spijt van zou krijgen. Toch wekt het enige bevreemding dat Goran voor Belfeldia koos. “Een hele warme club. Met Roger Janssen was er gelijk een klik, we pasten precies bij elkaar. Ik kreeg de vrijheid in denken en doen met betrekking tot het eerste elftal. Heel apart gevoel maar ik voelde me er direct thuis. Het is een geweldige club met geweldige mensen, ik denk er nog vaak aan.” Intussen gaven de 03-trainers John Buksak en Harold Derix 03 te kennen aan het eind van het seizoen 2016/2017 na zes jaar te stoppen als hoofdtrainers. De club reageerde hierop door Goran te polsen of hij bereid was de taken van Buksak en Derix over te nemen. Goran twijfelde geen moment, een droom die uitkwam. Hij tekende een contract voor drie jaar en kreeg zo de kans de ploeg op te bouwen en jeugd in te passen.

VVV’03 doet het op dit moment zeker niet slecht in de vierde klasse E. De ploeg bezet de vijfde plek met 16 punten uit 11 duels. Volgens de coach zit er een stijgende lijn in, maar het team is nog lang niet waar het wezen moet. “Dat heeft vooral met mentaliteit te maken”, zegt Goran. “Tegen Melderslo waren we begin december gewoon veel sterker maar we verliezen door een strafschop toch met 1-0. Die jongens gingen er gewoon helemaal voor. Dat moeten wij nog leren. Sommige jongens bij ons vinden voetbal gewoon leuk en daar houdt het op. Dat kan niet. We hebben meer dan voldoende kwaliteit in huis maar we maken er nog te weinig gebruik van. Daardoor laten we nog te veel punten liggen. Ik wil altijd winnen en dat probeer ik ook in mijn ploeg te slijpen. Die mentaliteit zou ik graag terugzien bij sommige jongens in mijn ploeg. Dan denk ik dat we een eind kunnen komen. Er zit echt vooruitgang in deze groep, dat zie je. Verdedigend staat het goed en we creëren voldoende kansen, dus daar ligt het niet aan. We benutten de kansen echter onvoldoende. Wanneer je in het team staat, moet je er volledig voor gaan en knallen. Wanneer we dat met z’n allen doen, zie ik ons dit seizoen ver komen. Bij Belfeldia hadden we een kwalitatief minder sterke groep maar het waren wel allemaal jongens die er vol voor gingen. Ik denk dat zelfs een kampioenschap mogelijk zou zijn maar je moet er zelf wel in geloven.”

Wat Goran betreft draait het in het voetbal niet alleen maar om het trappen van een balletje. Het spelletje vergt meer. Teambuilding bijvoorbeeld. Ook daar houdt de nu veertigjarige coach zich intensief mee bezig. “De samenwerking tussen het eerste en het tweede elftal moet goed zijn. Het gaat tot dusver uitstekend. Een opkomst van dertig man bij een training is heel gewoon geworden. We organiseren veel activiteiten. Een gezellig feestje in de kantine, samen barbecueën of uitgaan is heel normaal geworden. Binnenkort gaan we met z’n allen naar een wedstrijd van VVV-Venlo en aan het einde van het seizoen staat een weekendje Ardennen met de hele selectie op het programma. Staf en begeleiding gaan natuurlijk mee. Zo creëer je goede onderlinge verstandhoudingen. Ook belangrijk in het voetbal.” (©2018 Sportinvenlo.nl)