maandag 9 januari 2017
Nog dertien competitiewedstrijden en het zit erop. Na 5,5 jaar nemen John Buksak, Harold Derix en Henk Lammen afscheid als trainers van de selectie van VVV’03. Een gesprek met John Buksak die nog geen idee heeft wat hij na de klus zal gaan doen.

Wie gedacht had dat Buksak elke dag bij de telefoon zit in de hoop dat het ding rinkelt en er aan de andere kant van de lijn een voorzitter hangt met de vraag of hij de nieuwe trainer van zijn club zou willen worden, heeft het lekker mis. Niet dat hij straks niet als coach verder wil maar hij straalt wel degelijk gerede twijfel uit over zijn toekomst als trainer. “Weet je wat het is? Ik heb John Taihuttu en Harrie Heijnen aan het eind van hun leven nog vaak bezocht. Harrie zag ik zelfs bijna elke dag. Johnny is 61 geworden, Harrie 72. Ik ben nu zelf 57 en als ik langs een reclamebord van Transavia loop en zie dat je voor 25 euro lekker vier daagjes naar Barcelona of Rome kunt vliegen, vraag ik me wel eens af waar ik mee bezig ben. Vroeger was ik een echt voetbaldier. Ging wanneer ik de kans kreeg overal kijken. Met name naar de jeugd. Dat is er vanaf. Niet dat het me niet meer interesseert maar de entourage is weg. Het voetbal van vroeger is het voetbal van nu niet meer. Geen toeschouwers, de kantine blijft leeg en voetballers zijn geen liefhebbers meer. En het voetbal wordt anders benaderd. We speelden nog niet zolang geleden in de vijfde klasse tegen een ploeg die een uur voor de wedstrijd al met de warming-up begon. Ik vroeg de trainer nog waarom ze dat deden. ‘Een sportfysioloog heeft ons verteld dat dat beter is’, antwoordde hij. We wonnen met 6-0. Volgens mij hadden ze beter om een uur of twaalf al met de warming-up kunnen beginnen. Ik bedoel maar, vijfde klasse. Kom op man.”

Ouwehoeren
John Buksak, een kleurrijk figuur die het ene na het andere smakelijke verhaal opdist. Het een geschikt voor het internet, het ander een stuk minder. Een echte Venlonaar die het liefst ook zoveel mogelijk dialect spreekt omdat hij zich zo het best kan uiten. Geboren in een van de noodwoningen die direct na de oorlog aan de Craneveldstraat werden gebouwd. Daar woonde hij een jaar om toen met het gezin naar de nieuwe flats aan de Klokkengieterstraat te verhuizen. De eerste flat, om het wat nauwkeuriger uit te drukken. Die flat lag pal langs het ‘gat’ waar het voetbalveld van wijlen RKSV Venlo lag en niet aan de kant van de Veldenseweg, zoals veel Venlonaren denken. “Ik heb een jaar of tien in de Klok gewoond”, vertelt Buksak, “ik kom nog regelmatig mensen uit die tijd uit Genooi tegen. Prachtig is dat. Lekker ouwehoeren en flauwekul maken. Daar kan ik echt van genieten. Ik heb ook geweldige herinneringen aan de tijd dat we met VOS tegen Venlo moesten spelen. We werden verrot gescholden door de toeschouwers. Tijdens de warming-up al. Een hoop dreigementen van de toeschouwers maar er gebeurde nooit iets. Na afloop handjes schudden en een pilsje in de kantine drinken. Als jeugdspeler was ik ook actief voor Quick Boys. We moesten met de D1 naar Venlo. Wij op de fiets natuurlijk maar we moesten onze fietsen bij de ouders van onze trainer aan de Karbindersstraat parkeren omdat ze bang waren dat onze banden lek geprikt zouden worden.” Buksak vertelt het lachend maar met enige weemoed in zijn stem.

Buksak startte zijn voetbalcarrière bij Venlo waar hij een blauwe maandag voetbalde. In 1969 verhuisde de familie naar het Hagerhof en het was logisch dat de jonge Buksak bij Quick Boys zou gaan voetballen. Zo geschiedde. Hij zou er drie jaar spelen. Totdat hij leeftijdgenoot Twan Hol leerde kennen die bij VVV’03 voetbalde. Dezelfde Twan Hol die nu hoofdcoach is bij Spcl. Irene. Buksak belandde in de C1 van 03 en was gedoemd enkele malen per week op het fietsje de Herungerberg te beklimmen. Zijn talent bleef niet onopgemerkt. Destijds werkte VVV-Venlo nog met een C-Team, een team waar talenten voetbalden maar ook jongens van het eerste die terugkwamen van een blessure en wedstrijdritme moesten opdoen. Buksak en zijn latere kompaan op de bank bij 03 en Merselo, Henk Lammen, maakten deel van deze selectie uit. Buksak: We werden door Rob Baan getraind en Jan Reker was er hulptrainer. Ik heb nog heel wat wedstrijdjes gespeeld. Meestal door de week tegen amateurclubs. Was wel lekker, hoefde ik niet bij 03 te trainen. Soms met jongens als Dick Advocaat, Albert van der Weide en Pietje Pala. Het waren vriendschappelijke partijtjes en zij kwamen terug van een blessure. Maar dat was het ook wel. Ik kreeg geen contract maar kon op amateurbasis wel blijven. Had ik geen zin in. Ik was een jaar of twintig en kon naar VOS. Zag ik wel zitten. Het was een van de beste amateurteams in de omgeving.” Na zes seizoenen VOS keerde Buksak terug bij VVV’03. Daar zou hij tot zijn dertigste in het eerste blijven voetballen. Toen begon zijn lies op te spelen. Einde oefening. Hij bleef nog in lagere teams spelen en lang bij de veteranen waar hij twee jaar geleden stopte omdat ook de enkels geen enkele medewerking meer wilden verlenen.

Trainerspapieren
Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ook bij Buksak en dus werd hij trainer. Daar rolde de Venlonaar als vanzelf in. “Een jaar of tien geleden stapte de toenmalige trainer Marcel Lucassen plotseling op. Joep Peters en ik hebben het toen overgenomen. Ik had geen trainerspapieren maar daar kraaide toen geen haan naar. We hebben toen dat seizoen afgemaakt. Later ben ik nog twee keer met dat soort situaties geconfronteerd. Steeds heb ik het karwei zonder papieren kunnen klaren.” In 2008 was Merselo dringend op zoek naar een hoofdtrainer. Henk Lammen, werkzaam in dat gebied, bracht het bestuur van de club in contact met Buksak. Resultaat? Lammen en Buksak zouden drie seizoenen samen de ploeg coachen. Buksak zou in die periode zijn trainerspapieren TC3 halen via zijn werkgever, de gemeente Venlo waar hij nu nog steeds werkzaam is bij de afdeling Beheer Openbare Ruimtes. Meestal in sporthal De Rijnbeek in Venlo. “Ik heb daar in Merselo een gesprek gehad en er was een goede klik. Erg gezellig maar wat minder prestatief ingesteld. Daar maakte je het nog mee dat een speler zich afmeldde omdat hij een familiefeestje had. Daar had ik in het begin moeite mee maar zo gaat dat bij een dorpsclub. Moet je maar aan wennen.” Drie seizoenen zwaaiden Buksak en Lammen de scepter over het Merselose rijk om uiteindelijk toch weer bij VVV’03 uit te komen. De rest is bekend. Ze hielden het er 5,5 jaar vol.

Hoogtepunt in zijn carrière als voetbaltrainer was vanzelfsprekend het kampioenschap dat hij twee seizoenen geleden met zijn ploeg behaalde in de vijfde klasse en zo samen met Derix en Lammen promotie naar de vierde klasse wist te realiseren. John Buksak neemt na dit seizoen definitief afscheid van toch zijn 03. Niet met pijn in het hart. Anderen moeten de kar trekken. Hij heeft zo zijn specifieke ideeën over het voortbestaan van de Venlose amateurclubs in het algemeen en over VVV’03 in het bijzonder. Buksak: “Jeugd veel meer op techniek trainen. Iemand van twintig kun je nog wel een beetje bijscholen maar de basis niet meer. Gewoon een simpel balletje fatsoenlijk aannemen bijvoorbeeld. En organiseer meer activiteiten binnen je eigen club.” Nog dertien competitieduels en het is over en sluiten en wanneer Buksak weer eens langs een reclamebord van Transavia wandelt, zal hij waarschijnlijk een vierdaagse reis boeken en samen met echtgenote Miranda Peters en wellicht dochters Roxanne en Geena naar Rome of Barcelona vliegen. Luisterend naar muziek van Pink Floyd, Outlaws, Marshall Tucker of Neil Young. Tenzij, tenzij er een club met een uitdaging zijn pad kruist. (©sportinvenlo.nl)