‘Of er nu geld mee gemoeid is of niet, het belangrijkste is dat je plezier beleeft aan wat je doet’. Een opmerkelijke uitspraak van iemand die de volgende maand nog 23 jaar moet worden. Toch kan Bryan Roox erover meepraten. Een jaar of vijf geleden werd hij als 18-jarige door Roda JC weggeplukt bij VVV-Venlo en niets leek een mooie carrière als keeper op eredivisie-niveau nog in de weg te staan. Het zou net even iets anders lopen.

Anno 2015 staat Bryan onder de lat bij VCH, een ploeg die nota bene in de laagste afdeling van het amateurvoetbal speelt. En hij beleeft er plezier aan, een understatement vanjewelste overigens. Na een jaar of acht VVV, drie jaar Roda JC en een jaar waarin hij zich helemaal niet meer met voetbal bezighield, is Bryan tegenwoordig veelvuldig terug te vinden op sportpark Maassenhof waar hij niet alleen maar met de selectie mee traint maar ook hand en spandiensten verleent aan John Tostrams, trainer van de B1. “VCH is echt mijn cluppie”, vertelt Bryan. “Daar voel ik me oprecht thuis. Me een jaar helemaal niet met voetbal bezighouden, heeft me goed gedaan. Het begon weer te kriebelen en toen ik onlangs met mijn neefjes Leo en Robert Thijssen, die vroeger in het eerste van VCH hebben gevoetbald, in de kroeg een pilsje zat te drinken, besloten we met z’n drieën terug te keren naar onze oude club. Dat was een manier voor mij om het plezier in het voetbal terug te krijgen.” De ervaring van het trio legde de club uit De Boekend geen windeieren. Het vorig seizoen verloor de ploeg al haar competitiewedstrijden en kreeg meer dan honderd goals tegen. Drie weken geleden was daar dan eindelijk de eerste zege na anderhalf jaar. VCH versloeg Hegelsom met 3-1. Een ware triomf. Niet alleen voor Bryan en zijn neefjes maar voor iedereen die de club een warm hart toedraagt.

Uitgelezen mogelijkheid
Hoewel de doelman vanzelfsprekend dolblij was met de zege zal hij in zijn achterhoofd ook hebben beseft dat de ene vreugde de andere niet is. In zijn dromen zal hij de triomf op Ajax in een bekerfinale in stadion De Kuip voor ogen hebben gehad, of een glansrol die hij vertolkte na een 1-0 zege op PSV in het eigen Parkstad Limburg Stadion. Hoewel de vooruitzichten gunstig waren, zou het er nimmer van komen. Bryan werd in Venlo geboren maar verhuisde op vierjarige leeftijd al naar de wijk De Vossener in Blerick. Zoals vele andere jochies wilde ook Bryan voetballen. VCH was lekker dichtbij, dus op naar De Boekend. Eerst als speler, maar al vrij snel wilde hij keeper worden. Twee jaar zou hij er zijn kunsten vertonen. Toen vertrok hij naar SV Blerick omdat die club meer mogelijkheden in huis had. Daar werd hij gescout door VVV-Venlo. Acht jaar was hij pas. Hij zou er tien jaar van zijn voetballeven doorbrengen. Het zou hem ook het maatschappelijk leven nadien moeilijk maken. Maar dat wist hij destijds natuurlijk nog niet. Het zijn de facetten en problematieken van het leven van een ambitieuze sportman, maar het lag ook aan de aard van het beestje. Bryan: “Ik moest voetbal met school combineren en dat was erg lastig voor mij. Ik ben niet het type die het gemakkelijk vindt veel tijd op een bank tussen vier muren door te brengen. Ik trainde het liefst de hele dag, dacht niet aan school. Mijn ouders, College Den Hulster en ook VVV hebben er alles aan gedaan om mij in te laten zien dat school heel belangrijk was. Ik was eigenwijs. Ik zag het voetbal als uitgelezen mogelijkheid om een carrière als profvoetballer te realiseren. Ik heb de school ook laten vallen. Tot voor kort heb ik er ook niet wakker van gelegen.”

Tomasson
Bij VVV ontwikkelde Bryan zich voorspoedig. Een D-speler? Bryan speelde al bij de C-jeugd. Met speels gemak haalde hij de A1 en werd zelfs geselecteerd voor het Nederlands Elftal O15. En dan ben je achttien en dan staat Roda JC plotseling op de stoep. Niet zo moeilijk natuurlijk, dan hobbel je vol ambitie naar Kerkrade. Je hebt natuurlijk nog geen rijbewijs maar toevallig is John Roox daar keeperstrainer en dan tuf je toch vrolijk elke dag met hem mee? Bryan had tijd nodig om zich aan het niveau aan te passen. “VVV was eerste divisie, Roda eredivisie. Dat waren vijf stappen hoger. Het was aanpoten geblazen, zowel op mentaal als fysiek niveau maar ik moest ook letten op zaken als het nemen van voldoende rust en voeding. Ik heb destijds keihard gewerkt. Ik zat voor en na de trainingen op het krachthonk. Het eerste seizoen was ik derde keeper. Vond ik logisch. Ik koesterde nog niet echt illusies. Onder Ruud Brood werd ik tweede keeper. En toen kwam Tomasson. Hij zei tijdens een trainingskamp in Marbella doodleuk dat ik derde keeper in mijn derde seizoen bij Roda zou worden en dat ik dus wekelijks op de tribune zou zitten. Hij heeft me nooit aan het werk gezien. Ik heb ‘s avonds op mijn hotelkamer direct mijn zaakwaarnemer gebeld en hem gevraagd naar een andere club voor me op zoek te gaan.” En dat ging niet echt lekker. RKC was meer dan geïnteresseerd, maar de club ging failliet en de job was van de baan. Ook Den Bosch en Achilles toonden interesse maar ook niet meer dan dat. Bryan besloot er de brui aan te geven, zich een jaar niet om voetbal te bekommeren. Met thaiboksen hield hij zijn conditie redelijk op peil. Hij moest op zoek naar een baan en vond werk in een callcenter. Op een stoel, tussen vier muren, dus wie Bryan een beetje kende, zag het al aankomen: na een maand of negen hield hij het voor gezien en tegenwoordig werkt Bryan in ploegendienst bij Scheuten Glasgroep. “Het feit dat ik destijds gewoon van school ben gegaan, heeft zich gewroken”, vertelt Bryan. “Nu spookt het wel eens door mijn hoofd om toch een studie op te pakken. Niet in een bank op een school, maar bijvoorbeeld bij Scheidegger een cursus als sportinstructeur volgen.”

Bevoorrecht
Waar het fout is gegaan in de carrière van Bryan? Ondanks zijn jeugdige leeftijd weet hij het antwoord op die vraag. “De laatste drie jaar bij VVV. Ik werd wat ouder. Ik ben een echte levensgenieter. Het roken heb ik bijvoorbeeld nooit opgegeven. Ook niet toen de clubs me er op wezen dat het mijn conditie en gezondheid niet ten goede kwam. Ik mag graag een pilsje in een rustig kroegje met vrienden drinken. Lekker ouwehoeren. Ik dacht dat laatste jaar bij VVV al aan stoppen. En ja, toen kwam Roda en heb ik nog eens alles uit de kast gehaald. Tomasson was voor mij het eindpunt. En toen de transfer naar RKC niet doorging, knakte er iets in me. Ik realiseer me ook dat ik een bevoorrecht mens ben maar ook dat ik fouten heb gemaakt. Bevoorrecht omdat ik wel in grote en volle stadions heb gezeten. Weliswaar op de bank, maar toch. De grootste fout die ik heb gemaakt is tegen de zin van velen in mijn omgeving te stoppen met school.” Intussen staat Bryan weer wekelijks onder de lat bij de ploeg waarvan zijn vader hoofdcoach is. Pa Wiel Roox is bezig met een ware transformatie van de voetbalcultuur binnen de club en tracht spelers vanaf hun vroegste jeugd de noodzakelijke basistechnieken die bij voetbal behoren bij te brengen. Bryan: “Er is nog een lange weg te gaan maar je ziet nu al dat het bij het eerste team een stuk beter gaat. Het is een goede, jonge groep met een hoog acceptatievermogen. Schelden op elkaar mag, moet soms zelfs. Op het veld ben je geen vrienden maar strijdmakkers. Je moet kunnen accepteren en voor elkaar door het vuur gaan. Na de wedstrijd ben je weer vrienden en drink je in de kantine een pilsje. Zo til je het geheel naar een hoger niveau. En als je dan van Hegelsom wint? Kippenvel!” (©sportinvenlo.nl)